Za każdym razem, kiedy oglądałam z rodzicami film o Jamesie Bondzie, pytałam się mojej mamy, dlaczego aktorka towarzysząca głównemu bohaterowi budzi się w satynowej pościeli w pełnym makijażu i z ułożonymi włosami, jakby dopiero co wyszła od fryzjera.
Jedno kliknięcie myszki, jedna opcja do wyboru: „chem friendly”, „chem unfriendly” lub „no chem”. Wszystko ustalone, idziemy na spotkanie. Podejrzewacie, że może chodzić o pierwszy seks zakochanych? O seks podczas lekcji chemii? A może po alkoholu? Jesteście już bliżej prawdy, ale wciąż daleko od przytłaczającej rzeczywistości.
Malownicza górska miejscowość gdzieś w Wielkiej Brytanii i współczesny, karykaturalny Nowy Jork. Popkulturowy serial dla nastolatków i animowany tasiemiec komediowy.
Dziś będzie o tym, dlaczego wdzięczność uznałam za najważniejsze słowo tego roku i dlaczego zamiast wybiegać w przyszłość i analizować dziesięć kroków naprzód, warto najpierw zrobić inwentaryzację tego, co udało nam się osiągnąć już tu i teraz.
Kiedy myślimy o kobiecym wnętrzu, to na myśl przychodzi nam wiele możliwych znaczeń. Emocje, temperament i dusza to pojęcia bliskie sercu, nierozerwalnie związane z wyposażeniem naszego „środka”.
Seks to poważna sprawa. Istna kompilacja czynników, które najpierw wyzwalają w nas energię seksualną, a następnie sprawdzają czy natrafiły na takie same pragnienie po drugiej stronie.
Instagram to mekka dla oczu, które poszukują potwierdzenia, jakie doskonałe życie prowadzą inni ludzie. Nasycone kolorami, sielskie, pełne czasu na dobrą literaturę, podróże, ręcznie przygotowane zdrowe jedzenie i sport, który pomaga w rzeźbieniu gładkich, jędrnych ciał.
„Życie bogate pełne sekretów w szarym człowieku” – śpiewała Kora w jednej z najsłynniejszych piosenek Manamu. Idąc za tą myślą, zgodzę się, że każdy z nas głęboko pod pierzyną kory mózgowej prowadzi niezwykle bogate, sekretne i niemal alternatywne życie.
Moje zawodowe życie tak się potoczyło, że pierwsze kroki stawiałam w firmach, które specjalizowały się w zarządzaniu projektami. Po latach jestem wdzięczna losowi za to, że pozwolił mi rozwijać się wielotorowo.
Budzę się rano i znów mam poczucie, że nie pasuję do tego świata. Do tej enklawy przyjemności, rozkoszy i spontanicznych uniesień. Coś co dla większości stanowi oś udanego życia, dla mnie wiąże się z poczuciem winy, obowiązkiem i niekończącym się udawaniem.